*Sevgi,Disiplin,Ödül,Ceza
Çocuk yetiştirmede dikkat edilecek noktaların başında ailenin sevgi,disiplin,ödül ve ceza anlayışları gelir.İnsan sevgi ile olgunlaşır..Sevme yeteneğini sevilerek kazanır.Çocuğun tek dayanağı anne-babasının sevgisidir.Sevgi gereksinimi ömür boyu sürer..
Çocuğun görünüşü,becerileri,başarıları sevgi konusu olmamalıdır.çocuk koşulsuz sevgi ister.Çocuk kendisiyle geçirilen zamana eş olarak sevilip sevilmediğini anlar.Çocuğu sevmek,onunla bütünleşmek,bazı etkinliklerde onunla beraber olmak ve birey olarak onun gerçeklerini anlamaya çalışmaktır.
Sevgiden yoksun büyümüş çocukta çeşitli uyum ve davranış bozuklukları görülebilir.Kendisini dışlanmış kabul eden çocukta güvensizlik duygusu gelişir.Dengeli ve düzenli aile yapısı oluşturmada disiplinin önemi büyüktür..
DİSİPLİN:Kişilerin içinde yaşadıkları toplumun genel düşünce ve davranışlarına uyum sağlamak amacıyla alınan önlemlerin tümü olarak tanımlanabilir.Aile içinde etkili bir disiplin oluşturabilmek için aile bireylerinin özgürlük sınırlarını bilmeleri gerekir.Disiplin kişinin kendisiyle başlar.Disiplinin amacı düzenli,tutarlı ve sorumlu davranış alışkanlıkları kazanmak olmalıdır.Aşırı hoşgörü ve disiplin eksikliği çocukta bencillik ve anti-sosyal davranışların ortaya çıkmasına,aşırı otoriter ve baskılı katı disiplinde anne-babaya karşı korku,nefret ve öfke duygularının oluşmasına çocuğun bağımlı ve isyankar olmasına neden olabilir.Gerçek anlamda disiplin oluşturabilmek için yerinde kullanılan ödül ve ceza büyük önem taşır..
ÖDÜL:İstendik davranışların pekişmesi amacıyla kullanılan ve çocuğun gelişimine katkı sağlayan bir yöntemdir.ÖDÜL ÇOCUĞA HAK ETTİĞİ ZAMAN VERİLMELİDİR.Görevini yapan çocuk gereksiz yere ödüllendirilmemelidir.Güzel bir söz,bir öpücük gibi ödüller sıklıkla tekrarlanmalı,maddi değeri olan ödüllere çok sık başvurulmamalıdır.Anne babaların çocuğu takdir ve teşvik etmeleri onun için en büyük ödüldür.Çocuğun hangi davranışlarından ötürü ödüllendirildiğini bilmesi de eğitsel açıdan önemlidir.
CEZA:İstenmeyen davranışların tekrar edilmesini engellemek amacıyla kullanılan bir eğitim yöntemidir.Çocuk,ailenin ve toplumun kurallarına aykırı davrandığında ceza almalıdır.Çocuk uyması gereken kuralları bilmeli ve bu kurallar uygulanırken çocuğa tartışabilme hakkı da verilebilmelidir.Onur kırıcı ve çocuğun kendisini savunmasına fırsat tanımadan verilen ceza,çocuğun özgüvenini sarsar ve bağımsızlaşmasını engeller.SUÇ VE CEZA ARASINDA DENGE OLMALIDIR.Ceza kabul edilebilir ölçülerde ve çocuğa yaptığı olumsuz davranışı düşündürecek nitelikte olmalıdır.
Bazı ailelerde dayak bir ceza yöntemi olarak kullanılır.Dayak istenmeyen davranışların artmasına neden olur.Dayak çocuğa saldırgan olmayı,sorunlarını şiddet yoluyla çözmeyi öğretir.Dayak yiyen çocukta oluşması gereken iç disiplin bozularak zayıf vicdan ve ahlak gelişimine yol açar.
Anne Baba Tutumları
Çocukların eğitimi ve yetiştirilmesinde genel eğitimin eksik olduğu kabul edilmektedir. İnsanalar herhangi bir meslek sahibi olmak için eğitim görürken, anne ve baba olmak için ve çocuk eğitimi, bakımı konularında hiçbir eğitimden geçmezler. Genel olarak üç tip çocuk yetiştirmede yöntemine rastlanmaktadır. Otoriter yaklaşımda, çocukta istenilen davranışın geliştirilmesi katı kurallarla sağlanır.
Demokratik yaklaşımda anne baba çocuklarından beklediği davranışın nedenlerinin çocuk tarafından anlaşılması için çeşitli açıklamalar yapar ve benimsemesini sağlamaya çalışır.
Çocuğu kendi haline bırakan ailelerde ise çocuk deneme yanılma yoluyla çevresini tanımakta ve keşfetmektedir. Kendisine fazla güvenen, kendini denetleyen, sorgulayan, araştırıcı, kendiyle barışık çocukların anne-babaları çocuğu hem denetler, hem de ondan bazı şeyleri talep eder. Aynı zamanda çocuğa karşı şefkatli, sıcak, akılcı davranılması ve çocukla iletişime her zaman hazır, istekli ve teşvik edici olunması gerektiğini bilirler.
Çocuğundan uzak ve daha az sıcak, otoriteler tarzda davranan anne-babaların çocukları ise kendinden daha az hoşnut, içine kapanıklık ve hırçın davranışlar belirlenir. Çocuğun iradesini kırmak için zor kullanmanın gerekli olduğunu düşünürler. Bu tür davranışların yoğun olduğu ailelerde çocuklar daha öfkeli ve pasif kişilik yapısına sahip olurlar.
Anne babalar akılcı ve soruna yönelik anlayışla çocuklarını yönlendirmelidirler. Konuşarak, iletişimle teşvik ederek, davranışların arkasında yatan mantığı anlatmaya çalışmalıdırlar. Çocuğa ciddi ve tutarlı biçimde rehberlik edilmeli, aile içinde bazı sorumluluklar geç kalmadan verilmelidir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder